زنانه ترین ناگفته های حوا
زندگی مرا بارها و بارها درهم کوبید،اما صدای شکستنم را کسی نخواهد شنید،این منم قهرمان خودم...
زنانه ترین ناگفته های حوا
زندگی مرا بارها و بارها درهم کوبید،اما صدای شکستنم را کسی نخواهد شنید،این منم قهرمان خودم...درباره من
هیس......
اینجا حریم امن من است
تنها مخاطب خاص من خدایم است
من اگر عاشقانه مینویسم
نه عاشقم
نه شکست خورده
فقط مینویسم تا عشق یاد قلبم بماند
در این ژرفای دل کندن ها
و عادت ها
و هوس ها
فقط تمرین آدم بودن میکنم
همین.............
*****
زن است دیگر...
حسش را با موهایش نشان میدهد
حالش خوب باشد موهایش را رها میکند
غمگین که باشد با کش دارش میزند
با حوصله که باشد میبافد و میاراید
عصبانی که باشد جمعش میکند
دلش که میشکند
اولین چیزی که اضافیست موهایش هستند
بانوی سرزمین من،
موهایت همیشه رهااااااااااا.....
ادامه...
دوستت دارم و چقدر توضیح دادن حرف های ساده سخت است ...
از من میپرسه تو که همیشه ریلکسی چرا توو این جور موارد دیگه ریلکس نیستی؟
شاید باید دقیق تر توضیح میدادم که آدمای عزیز زندگیم بیشتر از اونی که فکرش رو بکنه برام ارزش دارن،اونقدر زیاد که برای دیدن یه لبخند ساده شون حاضرم آسمونو به زمین بدوزم،با دیدن خنده شون دلم تند تر و تندتر میزنه،با کوچیک ترین ناراحتی شون قلبم وایمیسته....
من آدمای عزیز زندگیم رو دوست دارم،صادقانه و از ته دل ، هم توو زندگیم جایگاه خاصی دارن هم توو دل و فکر و روح و ذهنم....
دوستشون دارم به معنای حقیقی کلمه....
یار شاید بعضی وقتا که این سوالا رو میپرسه یادش میره چون دوستش دارم،نگرانش میشم،دلتنگش میشم...
شاید یار گاهی فراموش میکنه که این دخترک مو مشکی غرغرو دلتنگشه....
فقط دلتنگ و نگرانش....
*عنوان از لیلا کردبچه
mood
گاهی پناه می برم به عطر ِ چای
به کیف آرایشم ..
به آهنگ های شاد ..
گاهی تمام سعی ام را می کنم ،
بعد ..
با صدای بلند گریه میکنم ..!
مهتاب یغما
گاندی
خوب من هنر در فاصله هاست...
زیاد نزدیک به هم میسوزیم و زیاد دور از هم یخ میزنیم.
تو نباید آنکسی باشی که من میخواهم و من نباید آنکسی باشم که تو میخواهی.
کسی که تو از من میخواهی بسازی یا کمبودهایت هستند یا آرزوهایت.
من بایدبهترین خودم باشم برای تو و تو باید بهترین خودت باشی و بشوی برای من...
خوب منهنر عشق در پیوند تفاوت هاست و معجزه اش نادیده گرفتن کمبودها...
زندگیست دیگر...
همیشه که همه رنگ هایش جور نیست. همه سازهایش کوک نیست. باید یاد گرفت با هر سازش رقصید. حتی با ناکوک ترین ناکوکش. اصلا رنگ و رقص و ساز و کوکش را فراموش کن. حواست باشد به این روزهایی که دیگر برنمیگردد. به فرصت هایی که مثل باد می آیند و میروند و همیشگی نیستند. به این سالها که به سرعت برق گذشتند
به جوانی که رفت
به میانسالی که میرود
حواست باشد به کوتاهی زندگی. به زمستانی که رفت. بهاری که دارد تمام میشود کم کم. ریز ریز. آرام آرام. نم نمک...
زندگی به همین آسانی می گذرد
ابرهای آسمان زندگی گاه می بارد گاهی هم صاف است
بدون ابر بدون بارندگی.
هرجور که باشی
هنر در فاصله هاست...
دم دمای صبحه...
میرم توو تراس اتاقمون ولباسای شسته شده رو پهن میکنم تا خشک شه...
هوای شهر دانشجویی سرده و هر روز سردترم میشه...
وایمیستم و به شهر دانشجویی که توو تاریکی فرو رفته نگا میکنم،به خوابگاه روبه رویی که بیشتر چراغاش خاموشه،به ساختمون نیمه کاره ی اداری که هنوز کار داره تا تموم شه و کارگراش بذارن ما آخر هفته ها توو سکوت بخوابیم....
شهر دانشجویی آماده ی میزبانی سال جدید میلادی عه و من خوشحالم که امتحانا شروع شده و به موعد تعطیلات بین دو ترم زمان زیادی نمونده...
یه نفس عمیق میکشم و به عابرای خیابون نگاه میکنم که با صدای بلند دارن میخندن و حرف میزنن...
آرومم ....
فقط تصمیم گرفتم یه کم برگردم توو لاکم،احساس میکنم زیادی از لاکم فاصله گرفتم و اونقدر بی دفاع دلمو توو دستم گرفتم و میذارم ارور بده گاهی ،که حتی حوصله ی نزدیک ترین ها رو هم سر میبره...
دارم به متن گاندی و ربطش به دلم فکر میکنم که میگه هنر در فاصله هاست...
باید بمیری و نگویی دلت کجاست . . .
احساس میکنم زیادی ملایم شدم،زیادی اجازه میدم عواطفم خودشونو نشون بدن...
بعضی وقتا میشم یه دختر کوچولوی لوس و بهونه گیر...
بعضی وقتا یه دختر نوجوون لجباز...
بعضی وقتا یه زن جوون عاشق با یه لبخند بزرگ روی لبش و یه جفت چشم قهوه ای رنگه خندون....
یام یه زن میانسال غمگین و دلخور با چندتا تار موی سفید که بین موهای سیاهش خودنمایی میکنن زنی که نمیدونه باید چه جوری از غمی که توو دلش خونه میکنه و چشماش رو تر میکنه بگذره...
بعضا هم یه پیرزن غرغرو که تا نفس داره غر میزنه و به جای اینکه بگه حال دلم بده فقط دلتنگیش رو با غر زدن به زبون میاره ....
این روزا بیشتر یه پیرزن غرغروم...
وقتایی که دلم برای خونه تنگ میشه،وقتایی که دلم برای یار که اتفاقا همین نزدیکیام هست،تنگ میشه،وقتایی که دلم برای بوی لپ لپ پر میکشه یا وقتایی که هوس خوابیدن توو خونه ی عزیز جون رو میکنه دلم و چقدر غرغرو تر میشم وقتی نمیتونم به یار بقبولونم که صداشو شنیدن رفع دلتنگی نمیکنه یا با اینکه میدونم کم مونده تا موعد تعطیلات بین دو ترم و خونه برگشتنمون،بازم این حجم دلتنگی کم نمیشه...
توی تنهاییامم یه زن میانسالم،همون قدر غمگین و دلتنگ....