زنانه ترین ناگفته های حوا
زندگی مرا بارها و بارها درهم کوبید،اما صدای شکستنم را کسی نخواهد شنید،این منم قهرمان خودم...
زنانه ترین ناگفته های حوا
زندگی مرا بارها و بارها درهم کوبید،اما صدای شکستنم را کسی نخواهد شنید،این منم قهرمان خودم...درباره من
هیس......
اینجا حریم امن من است
تنها مخاطب خاص من خدایم است
من اگر عاشقانه مینویسم
نه عاشقم
نه شکست خورده
فقط مینویسم تا عشق یاد قلبم بماند
در این ژرفای دل کندن ها
و عادت ها
و هوس ها
فقط تمرین آدم بودن میکنم
همین.............
*****
زن است دیگر...
حسش را با موهایش نشان میدهد
حالش خوب باشد موهایش را رها میکند
غمگین که باشد با کش دارش میزند
با حوصله که باشد میبافد و میاراید
عصبانی که باشد جمعش میکند
دلش که میشکند
اولین چیزی که اضافیست موهایش هستند
بانوی سرزمین من،
موهایت همیشه رهااااااااااا.....
ادامه...
تو همانی که ارامش محزی من همانم که مبتلایش کردی...
شبیه دختر بچه های لوس شدم،همین که میرنجم دلم برای بابام تنگ میشه...
دلم برات تنگه بابا که دوباره بیشتر از هر کسی مواظبم باشی،مواظب خودم،مواظب اینکه دلم نگیره...
دلم برات تنگ شده بابا....
تنگ تر از همیشه...
*عنوان ازمریم قنبری
mood
آهنگ دیوانه ی رضا بهرام فقط اونجاش که میگه:
از دریا نترسانم؛ که من در قلبِ تو، جان می دهم…
دریا بشی… زیبای من؛ غرقِ نگاهت می شوم… هـــی…
مغرور نشو؛ جانانِ من… حالا که دل در دستِ توست♫
من که به تو رو میزنم؛ تنها به شوقِ دیدنِ تو…♫
درد و دیگر هیچ!
دقیقا از شدت درد دارم توو تختم عین مار به خودم میپیچم...
هیچ فکریم درباره ی اینکه مسکن کی اثر میکنه ندارم و اگرم تا ده دیقه ی دیگه اثر نکرد میرم سراغ مسکن دوم بازم اثر نکرد سوم...
تا جایی که این درد تموم شه...
mood
قول دادم که پنجاه بار تو را ذبح کنم
اما وقتی پیراهن آغشته به خونم را دیدم
مطمئن شدم که خودم ذبح شدم
مرا جدی نگیر
وقتی عصبانی می‌شوم...
وقتی از کوره در می‌روم...
وقتی آتش می‌گیرم...
وقتی خاموش می‌شوم
من از شدت صداقت دروغ می‌گفتم
و خدا را شکر که دروغ گفتم.
"نزار قبانی"
نگاه از صدای تو ایمن می شود چه مومنانه نام مرا آواز می‌کنی ...
رنجونده منو،وقتی مشکلی داشته بهم نگفته و من اینجوری ندونسته کنارش نبودم...
دلم آتیش میگیره که درد کشیده تنهایی و من کنارش بودم و نفهمیدم تصادف کرده...
لجم میگیره که نذاشته من بفهمم و به جاش به دوستاش گفته...
قلبم تیر میکشه که میتونستم حداقل همدردی کنم،بیشتر مواظبش باشم ولی وقتی نمیدونستم فقط فک میکردم یه کوفتگی ساده اس و همین باعث شده سرسری بگذرم ....
ازش عصبانیم،ناراحتم،دلم براش تنگه و دلخور،دعوا میکنم باهاش و تهش از روی عصبانیت چیزی میگم که میرنجه،هی میگه چیزی نیست اما میرنجه...میرنجم از خودم....دلگیرتر و دلتنگ تر میشم....
پیرهنش رو که چند روز قبل به خاطر لکه ی روش داده بود دستم برمیدارم و با خودم میبرم توو تختم....
بوش روش مونده....
یه دم عمیق،بوش میپیچه توی ریه هام...
عزیزی رو رنجوندم...
عزیزی که دل نازکه...
که شبیه مسکنه...
آروم جونه....
بعضی وقتا بعضی حرفا یعنی دوست دارم،عصبانیم ولی دوست دارم،دلخورم ولی دوست دارم،بعضی وقتا اینجور حرفا یعنی بیشتر از هر وقتی دوست دارم....
*عنوان از احمد شاملو
ساعاتی قبل از امتحان عزیز آناتومی:/
کسی اینجا پیام آوَرد؟ نگاهی یا که لبخندی؟ فشارِ گرمِ دستِ دوست مانندی؟
اومدم توو نقطه ی کور پله های راهرو ی خوابگاه پناه گرفتم...
لپ لپ یکی از دندوناش افتاده و اون یکی لق میزنه...
اتفاقای زیادی میفته توو شهر زادگاه وقتی که من شهر دانشجوییم،وقتی دورم...
دلم شدید هوای خونمون رو کرده...
دلتنگم....
دلتنگ.....
*عنوان از مهدى اخوان ثالث