تولد زمستان

چه سخاوتمند است پاییز 

که شکوه بلندترین شبش را 

خالصانه پیشکش تولد زمستان کرد... 

زمستانتان سفید و سلامت 

یلدا مبارک.... 

یه خواب بد... کابوس.....

بعد از مدت ها یه خواب یه ساعته ی بعد از ظهری... 

شروع کابوس... 

فرار... 

فرار... 

وحشت... 

از خواب پریدن... 

نفسای تند... 

تپش قلب... 

بوم ،بوم ،بوم...

نگا کردن به اطراف برای مطمئن شدن 

از اینکه ،هر چی که دیدی فقط یه کابوس بود 

و 

تو الان تو اتاقی... کسی دنبالت نیس... 

و دوباره برای اینکه مطمئن شی 

میشینی و بازم به اطراف نگا میکنی... 

بوم بوم بوم 

صورتتو مهمون آب سرد میکنی 

تا این آتیشی که افتاده به جون گونه هات 

کم شه... 

یه بار دوبار سه بار چهار بار پنج بار 

اونقدر آب میپاشی به صورتت که حتی موهای باز پریشونت هم خیس میشه... 

همونایی که تو خواب که میدویدی 

پریشونتر میشد ...

لعنت به همه ی کابوسا.... 

زل میزنی به خودت توی آیینه 

فقط زل میزنی... 

بعد زیر لب میگی 

"ایشاا... که خیر... 

ولی لعنت به کابوسا "

لعنت به همه ی کابوسا.... 

دوستی از جنس پاییز...

تو شبیه یک باران نرمی، خیس نمیکنی، احساس آدمی را طراوت میدهی...

شبیه یک خیابان در یک عصر پاییزی، با برگهای زرد و نارنجی روی پیاده رو هایش، گرم و سرد، ملس، لابلای رایحه سبک یک یادآوری خوش، یک پیاده روی کوتاه و حرفهایی که هرکدام چند لایه دارند.....

دیدن خوابت هم گاه ناغافل لابلای روزمره های پیچیده در عادت های سخیف زندگی، حال آدمی را خوب میکند. روزگارت به کامت ...

زندگی آواز است....

زندگی را تو بساز...

نه بدان ساز که سازند و پذیری بی حرف..

زندگی یعنی جنگ، تو بجنگ..زندگی یعنی عشق..تو بدان عشق بورز... زندگی یعنی رنگ، تو چنان پر رنگ باش،تابلو زندگیت را تو بکشزندگی یعنی حس، تو پر از احساسیمعدن عشق بشو، تو خودت الماسیزندگی آواز است، به چکاوک بنگر!

هنوز زنده اید ؟

آدم ها همه می پندارند که زنده اند؛

برای آنها تنها نشانه ی حیات؛

بخار گرم نفس هایشان است!

کسی از کسی نمی پرسد : آهای فلانی!

از خانه ی دلت چه خبر؟! گرم است؟ چراغش نوری دارد هنوز؟ ...

لبخند بزن....

لبخند بزن؛

برآمدگی گونه هایت توان آن را دارد که امید رفته را بازگرداند،

تجربه ثابت کرده است که گاه قوسی کوچک ، میتواند معماری بنایی را نجات دهد ...

زندگی شاید آن لبخندی است که امروز دریغش کردیم...

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تابپرسم از خودزندگی یعنی چه؟مادرم سینی چایی در دستگل لبخندی چید ،هدیه اش داد به منخواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجالب پاشویه نشستپدرم دفتر شعری آورد، تکه بر پشتی دادشعر زیبایی خواند ، و مرا برد،  به آرامش

 زیبای یقین

با خودم می گفتم :

زندگی،  راز بزرگی است که در ما جارستزندگی فاصله آمدن و رفتن ماسترود دنیا جاریستزندگی ، آبتنی کردن در این رود استوقت رفتن به همان عریانی که به هنگام

 ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!!!زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماندشاید این حسرت بیهوده که بر دل داریشعله گرمی امید تو را ،  خواهد کشتزندگی درک همین اکنون استزندگی شوق رسیدن به همانفردایی است ، که نخواهد آمدتو نه در دیروزی ، و نه در فرداییظرف امروز ، پر از بودن توستشاید این خنده که امروز ، دریغش کردیآخرین فرصت همراهی با ، امید استزندگی یاد غریبی است که در سینه خاک ،به جا می ماندزندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگزندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رودزندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذرزندگی ، باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگزندگی ، ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشقزندگی ، فهم نفهمیدن هاستزندگی ، پنجره ای باز،  به دنیای وجودتا که این پنجره باز است ، جهانی با ماستآسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماستفرصت بازی این پنجره را دریابیمدر نبندیم به نور ، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیمپرده از ساحت دل برگیریمرو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیمزندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر استوزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندی ستزندگی ، شاید شعر پدرم بود که خواندچای مادر ، که مرا گرم نمود

نان خواهر ، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیمزندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوتزندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماستلحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ستمن دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.