برای تعطیلات برگشتم خونه...
سال آرومی رو گذروندم پر از بدو بدو بود پر از دغدغه های جدید ولی آروم بود...
سپتامبر دیگه سال آخری میشم و نه ماه آخرم رو توو کشور دانشجویی خواهم گذروند...
حس جالبیه حجم زیادی خوشحالی و البته بعد از شش سال یه حس کوچولوی دلتنگی...
البته که پایان راه نیست و چمدون باز نکرده باید دوباره چمدون ببندم برای یه کشور دانشجویی جدید...
در میانه ی راه بیست و شش سالگی حس میکنم کلی راه هست که این پایانه شیش ساله فقط یه پیچ خوش منظره از یه جاده ی طولانی پر پیچ و خمه ، نه کمتر نه بیشتر....