هنوز صبر من به قامت بلند آرزوست...

خسته بودم و زخمی...

رمقی برام نمونده بود...

همه جا برام ناامن و خسته کننده و همه برام غریبه و فرسایش دهنده بودن...

باید زمان میگذشت،باید اجازه میدادم زخما خوب شن،روزها بگذرن و نفسی دوباره به روح خستم دمیده شه...

اون زخم برای مدتی طولانی زمین گیرم کرد ...

بلد بودم پای عواقب تصمیمام وایستم حتی اگه اون نتیجه زخم کاری و نفس گیری باشه...

به غارم پناه بردم....

تسلیم نشدم و فقط جلوتر رفتم...

قدم پشت قدم...

و زمان گذشت...

دوباره نفس کشیدم و لبخند زدم...

و همین مهمه،اینکه از عهده اش براومدم....

+دلم برای وبلاگم تنگ شده بود...

+عنوان از هوشنگ ابتهاج