من به اندازه‌ی یک ابر ، دلم می‌گیرد ...!

از سری توصیه های جدی من به شما اینکه اگه روزی تصمیم گرفتین جلای وطن کنین خودتون تنها این کار رو بکنید.... 

خانواده با وجود تمام علاقه ای که به شما دارن اما انگیزه و هدف و صبر و اشتیاق شما رو ندارن... 

فوقش تنهایی یه گوشه ی دیگه ی دنیا غر دور بودن شون رو و تنها بودن خودتون رو میزنید بعدش دلتنگ میشید و دو قطره اشک میریزید و یک ساعت افسردگی میگیرید بعدش برمیگردید به جریان عادی زندگی! 

تجربه ی یک ماهه خودم و الانم با خانواده اومدن من و تنها اومدن بچه ها اینو بهم ثابت کرده! 

حرف زیاد عه اما لُپ مطلب همین بود! 

نزدیک ترین آدما حتماً درست ترین همسفرا نیستن... 

اینم یه واقعیت عه! هر چند شیرین نباشه! 

*عنوان از سهراب سپهری