دخترِ هزار خوشه‌ی انگور!

هی شهدِ انگورِ شهریوری 

که دانه دانه می‌شمارَمَت از لمسِ لب و 

سُبحانِ سرانگشت و 

این تبِ تمام، 

ببین چه طعمی می‌دهد این خُنکایِ وِلَرم، 

که بی‌انصاف 

زبانِ مرا به زکاتِ بوسه بسته است. 

بیا و ببین مرا 

این منِ باز آمده از پرده‌های وَرا، 

این منِ ولگردِ واژهْ‌باز 

که گاه 

آهسته از خودش می‌پرسد: 

عطرآلوده‌ی آهویِ کدامِ ضامنِ خسته‌ای 

که کُفر به دامن و 

کلمه بر کرانه‌ی ناگفته‌هات بسته‌اند. 

هی دختر 

دخترِ هزار خوشه‌ی انگور!

#سیدعلی_صالحی