بافه های موهایت را باز کن بگذار غمهایت بریزند!این دنیا با غمهای خوش عطر هم مست می شود

داریم ناهار میخوریم نشسته صندلی کناریم و سیگار میکشه... 

بچه ها میگن بخور میگه میل ندارم... 

اصولاً وقتی یکی سر میز چیزی نمیخوره ناهار به بقیه کوفت میشه... 

ظرف رو برمیدارم و میگم بردار... 

میگه میل ندارم... 

میگم بردار تا بقیه هم بتونن راحت بخورن... 

باشه ای میگه و برمیداره... 

دارم به ساندویچ توی دستم نگاه میکنم که میگه... 

یه لحظه نگام کن! 

نگاش میکنم ...زل میزنه توو چشام و منم نگام رو میدزدم و مشغول خوردن میشم... 

دوباره میگه یه لحظه نگام کن! 

زود نگاش میکنم و بعدم به ساندویچ توی دستم نگا میکنم... 

برمیگرده سمتم و میگه چشمات عسلی عه ؟

نگاش نمیکنم فقط جواب میدم نه قهوه ای کمرنگ عه... 

چیزی نمیگه دوباره سیگارش رو روشن میکنه و یه پک عمیق میزنه... 

هادی میاد و میشینه رو صندلی که خالی مونده... 

فندکش رو در میاره و سیگارش رو روشن میکنه... 

از جام بلند میشم و میگم موهام بوی سیگار گرفت و میرم سمت در... 

پاکت غذاش رو برمیداره و دنبالم میاد... 

توو آسانسور دارن حرف میزنن و منم گوش میدم که یه لحظ حس میکنم موهام تکون خورد... سرم و برمیگردونم و یه دسته از موهامو که با انگشت گرفته میبینم با اخم میپرسم چیکار میکنی ؟

دستش رو عقب میکشه و بیخیال میگه هیچی فقط خواستم ببینم موهات از جنس چیه ...

بحث رو ادامه نمیدم... 

فقط روبه روم رو نگاه میکنم و همین که در آسانسور باز شد میرم بیرون و با صدای بلند از همه شون خدافظی میکنم.... 

*عنوان از فریبا دادگر