باید رفت... باید ادامه داد...

زندگی شاید شبیه به یک‌ جاده باشد

یک مسیر برای رسیدن به مقصدی نا معلوم...

مقصدی که برای هر انسانی فرق دارد

مسیر برای بعضی ها کوتاه است ، برای عده ای طولانی...

گاهی پر پیچ و خم است ، پر از سر بالایی ... دیگر نمی کشیم ... نمی توانیم به جلو برویم ،پر از سرعت گیر های عجیب و غریب که تا برای رسیدن به‌مقصدمان سرعت می‌گیریم ، تا به رسیدن نزدیک‌می شویم سرعتمان را می‌گیرند، یک طرفش درّه است و یک طرف بیابان...

هیچ لذتی نمی بریم از این مسیر ، از این جاده ، از این زندگی ، تازه اگر سقوط نکنیم...

گاهی جاده صاف است و سراشیبی...

خود به خود مسیر را طی می کنیم...نه خبری از سرعت گیر است نه درّه ... یک طرف جنگل است ، یک‌طرف دریا...

در جاده و‌مسیر زندگی اتفاقات زیادی می افتد... 

با آدم های مختلفی برخورد می‌کنیم

از کنار خیلی ها بی تفاوت می‌گذریم 

خیلی ها بی تفاوت از کنارمان می‌گذرند و گاهی هم پیش می آید کسی چشممان را می‌گیرد و گازش را می‌گیرد و می رود...

گاهی انرژیمان وسط راه تمام می شود و هیچکس برای کمک کردن به ما نمی ایستد... 

گاهی جلوی راهمان را می‌گیرند

گاهی پنچر می شویم‌ ، خسته می‌شویم ...

اما همه ی این ها به کنار 

فرق دارد مسیر را با چه‌کسی برویم 

با چه کسی همراه و همسفر باشیم

تنها باشیم یا دلمان به بودن کسی قرص باشد....

بماند که خیلی ها وسط جاده پیاده می شوند و همسفرشان عوض می شود ...

بماند که خیلی از ما هم سفر های خوبی‌نیستیم ...

بماند که بیشتر مسافریم تا هم سفر 

ولی یادمان باشد جاده برای رسیدن به مقصد است ...

زندگی برای رسیدن به هدف است 

 حتی اگر مسیر سخت باشد ...حتی اگر زندگی سخت باشد...

#حسین_حائریان