آنجا ببر مرا که شرابم نمی برد...

  

این خونه از همون خونه های قدیمی ِ ...

یه خونه ی قدیمی تو یه کوچه ی ساکت و آروم اما پر از خونه های بزرگ قدیمی که بین شون ساختمونای بزرگ جا خوش کردن...

از همون خونه هایی که حیاط خلوت کوچیک داره ...از همونایی که اتاقاش یه طبقه ی جداست...بهار خوابش جداست از همونا که پذیرایی و نشیمنش جداست...از همونایی که طاقچه هاش پر از قاب عکسای جورواجور که هر کدوم عکس یکی از اعضای خانواده رو بغل کرده....

از همونایی که یه حیاط بزرگ پر از گل رز و باغچه ی سبزیجات و درخت داره...درخت انجیر،مو،آلو....

از همونایی که حیاطش حوض داره...یه زیر زمین بزرگ داره...

گوشه ی حیاطش یه عالمه ترشی خونگی بهت چشمک میزنن،هر چی که به ذهنت برسه...

از همونایی که ایوونش جوون میده برا خشک کردن آلو یا لواشکایی که خونگین...یا پهن کردن بساط یه عصرونه ی مامان پز با کلی آدم که دور یه سفر میشنن...

یا پشت بومش که شبا میتونی جاتو پهن کنی و قبل خواب به ستاره هایی که بهت چشمک میزنن نگا کنی...

صبای این خونه با صدای جیک جیک گنجیشکا شروع میشه...با صدای زنگ مدرسه ای که منم یه زمانی شاگردش بودم و بهترین سالای تحصیلیم رو توش گذروندم...

به محض اینکه پلکام باز میشه بوی نون تازه رو حس میکنم...بوی سنگک داغ بربری نون محلی...

بعدشم صدای جلیزو ویلیز تخم مرغی که با کره ،داره برای صبحونه آماده میشه...سماورش همیشه روشنه و چاییش همیشه تازه دم...

پناه برده بودم به این خونه...این خونه همیشه آرومم میکنه...

خونه ای که شبا توش خوابای خوب میبینم...

تاسوعا عاشوراها عزیزجون نذر داشت...مثل هر سال شله زرد...

شله زردش خیلی معروفه.....بوش همه ی محل رو برمیداره واسه همینه که زود تموم میشه...همه میدونن بساط نذری عزیزجونم همیشه به پاست...

حاج خانم دوست داشتنی من دست پختش شبیه دست پخت هیشکی نیس...مراسم نذری خاله هامم با اونه...حالا یا پختش یا نظارتش...

قیمه، قرمه سبزی و شله زرد...هر روز از هر غذا برای هزار نفر  تدارک میبینن...نذر خاله و شوهر خالمه که هر سال هر دو روز همه رو درگیر مراسم نذری میکنه...

این خونه از اون خونه قدیمیاس که حالت رو خوب میکنه...همون آدمایی که نگاشون مهربون ِ...