کجاست اون کوچه چی شد اون خونه آدماش کجان خدا میدونه

قدش از منم بلندتر شده... 

میوه هاش هنوز کالَن... 

من و بابا با هم ملکه ی برفی رو توو باغچه ی کوچیک خونه کاشته بودیم...حالا برگشتم... 

الان توو همون حیاطیم که توش لی لی بازی میکردم ،رو دیواراش اسم فامیل ،گربه هام توو همین حیاط به دنیا اومدن ،بوته های گل رو من و بابا هر تابستون با کلی ذوق میکاشتیم... 

بید مجنونا ،درختای همیشه عاشق باد ،با دستای بابا مهمون این خونه شدن.... 

چندسال بود که همیشه مهمون خونه ی عزیزجون بودم ،هر وقت بعد مدت ها میومدم همیشه مهربونی عزیزجون رو برای رفع همه ی خستگیای ِ سالایی که نمیدیدمش ،نیاز داشتم ،همین که بغلم کنه و بگه "بی وفا ،کجا بودی این همه وقت ؟"

بعد محکم منو بغل کنه و ببوسه ،چندبار.... 

آرامش خونه ی عزیز جون برا خستگیام مرهم بوده و هست... 

اینبار ولی باید میومدم خونه ،دلم برای خونه تنگ شده بود... حالا اینجام ،خونه.....

 بعد مدت ها...