این یک داستان عاشقانه نیست...

توو کل دنیای  ِ  به این بزرگی کسی مثل تو بلد نیس حال خوب ِ آدم رو با یه جمله نیست و نابود کنه! 

نمیدونم ،شاید حرفی که میزنی درست باشه اما لحنش اونقدر بد هست که درستی  ِ  حرفت به چشم نیاد... 

میدونی، گاهی دلم برات میسوزه ،نمیدونی چقدر ماهرانه میتونی تمام کارای خوبت رو از ذهنم پاک کنی و به جای هر کدومش یه خاطره ی بد یا یه حرف نیش داری ،توو ذهنم موندگار کنی... 

عزیز ِ عقل ِ کل من ،هر کاری که میکنم خاطره ی اون روز لعنتی فراموشم نمیشه ،چهار پنج سال قبل ،روز تولدم ،یادت هس ؟دیگه نمیتونم مثل قبل ،قبل تر از اون لحظه دوستت داشته باشم... 

خاطره ی به اون بدی برا پاک کردن ِ تمام خوبیات کافیه ...

اون موقع هم فقط نگاهت کردم،منطق ِ تو و من یکی نیست... 

امیدوارم هیچ وقت مثل تو نشم... 

شاید حرفات درست باشه ولی من دیگه چند ساله که خط قرمزای تو رو رد کردم... 

اینبارم روش... 

بهت گفته بودم مجبورم نکن که کمتر دوستت داشته باشم... 

میترسم یه روز اونقدر کمرنگت کنم که دیگه کم کم نیست شی از بین آدمایی که دوستشون دارم...