کوچولوی من....

همیشه به خاطر داشته باش، اصرار بر تداوم یک اشتباه؛ مثل قدم برداشتن در جاده‌ای پر از مذاب داغ است. عزیزم، هر جا که مطمئن شدی راه را اشتباه رفتی برگرد.

اگر مطمئن شدی در انتخاب رشته‌ی تحصیلی‌ات اشتباه کردی، تغییر رشته بده

اگر مطمئن شدی در انتخاب شغلت اشتباه کردی، استعفا بده

اگر مطمئن شدی در انتخاب همسرت اشتباه کردی، به زندگی با او خاتمه بده

نه خودت را تباه کن، نه دیگران را؛ بگذار همه چیز سر جای خودش باشد!

بگذار کسی که شایسته‌تر است روی آن صندلی بشیند و علم بیاموزد؛ بگذار کاری که تو با اکراه انجام می‌دهی، دیگری با عشق انجام دهد؛ بگذار کسی که مناسب همسر توست کنارش باشد.

بدبین مباش؛ دوست داری داستان آن مرد بومی و صدف‌های کنار ساحل را برایت تعریف کنم؟؟

"مسافری در کنار ساحل دور افتاده‌ای قدم میزد. مردی را در فاصله‌ی دور دید که مدام خم می‌شود وچیزی را از روی زمین برمی‌دارد و درون اقیانوس پرت می‌کند. نزدیک شد و دید که مرد بومی صدف‌هایی را که به ساحل میافتند در آب می‌اندازد.

رو به او گفت: صبح بخیر رفیق، خیلی دلم می‌خواهد بدانم چه می‌کنی؟

مرد پاسخ داد: این صدف‌ها را داخل اقیانوس می‌اندازم . الان موقع مد دریاست؛ مد این صدف‌ها را به ساحل آورده است، اگر آن‌ها را داخل آب نیندازم از کمبود اکسیژن خواهند مرد.

او در پاسخ مرد گفت: دوست من! حرف تو را می‌فهمم ولی در این ساحل هزاران صدف وجود دارند. تو که نمی‌توانی همه‌ی آن‌ها را به آب برگردانی. خیلی زیاد هستند و تازه همین یک ساحل نیست.

نمی‌بینی! کار تو هیچ فرقی در اوضاع ایجاد نمیکند؟ مرد بومی لبخندی زد، خم شد و دوباره صدفی برداشت و به داخل دریا انداخت و گفت : برای این یکی اوضاع فرق کرد"

زندگی همین داستان است. اگر می‌خواهی دنیایت را تغییر بدهی از خودت شروع کن! دست کم اوضاع برای تو فرق خواهد کرد! نکند ترس از سرزنش کوته‌فکران مصمم به رفتنت کند! هرچه پیشتر بروی بازگشتت سخت‌تر خواهد بود.

عزیزم، بترس از روزی که دیگر پایی برای رفتن نداشته باشی...