زندگی شاید آن لبخندی است که امروز دریغش کردیم...

شب آرامی بود

می روم در ایوان، تابپرسم از خودزندگی یعنی چه؟مادرم سینی چایی در دستگل لبخندی چید ،هدیه اش داد به منخواهرم تکه نانی آورد ، آمد آنجالب پاشویه نشستپدرم دفتر شعری آورد، تکه بر پشتی دادشعر زیبایی خواند ، و مرا برد،  به آرامش

 زیبای یقین

با خودم می گفتم :

زندگی،  راز بزرگی است که در ما جارستزندگی فاصله آمدن و رفتن ماسترود دنیا جاریستزندگی ، آبتنی کردن در این رود استوقت رفتن به همان عریانی که به هنگام

 ورود آمده ایم

دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟

هیچ!!!زندگی ، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماندشاید این حسرت بیهوده که بر دل داریشعله گرمی امید تو را ،  خواهد کشتزندگی درک همین اکنون استزندگی شوق رسیدن به همانفردایی است ، که نخواهد آمدتو نه در دیروزی ، و نه در فرداییظرف امروز ، پر از بودن توستشاید این خنده که امروز ، دریغش کردیآخرین فرصت همراهی با ، امید استزندگی یاد غریبی است که در سینه خاک ،به جا می ماندزندگی ، سبزترین آیه ، در اندیشه برگزندگی ، خاطر دریایی یک قطره ، در آرامش رودزندگی ، حس شکوفایی یک مزرعه ، در باور بذرزندگی ، باور دریاست در اندیشه ماهی ، در تنگزندگی ، ترجمه روشن خاک است ، در آیینه عشقزندگی ، فهم نفهمیدن هاستزندگی ، پنجره ای باز،  به دنیای وجودتا که این پنجره باز است ، جهانی با ماستآسمان ، نور ، خدا ، عشق ، سعادت با ماستفرصت بازی این پنجره را دریابیمدر نبندیم به نور ، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیمپرده از ساحت دل برگیریمرو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیمزندگی ، رسم پذیرایی از تقدیر استوزن خوشبختی من ، وزن رضایتمندی ستزندگی ، شاید شعر پدرم بود که خواندچای مادر ، که مرا گرم نمود

نان خواهر ، که به ماهی ها داد

زندگی شاید آن لبخندی ست ، که دریغش کردیمزندگی زمزمه پاک حیات ست ، میان دو سکوتزندگی ، خاطره آمدن و رفتن ماستلحظه آمدن و رفتن ما ، تنهایی ستمن دلم می خواهد
قدر این خاطره را دریابیم.