وحی منزل!

دوست مجازی من... 

چند وقت است برایت می نویسم و تو میخوانی 

و گاهی تو مینویسی و من میخوانم... 

دوست مجازی من... 

این روزها دردودل هایمان را به زبان نمی آوریم 

تایپ میکنیم... 

مانده ایم اگر این دنیای مجازی نبود ،

روی دیوار احساس چه کسی مینوشتیم... 

نامت زیباست،اما افسوس مجازی هستی... 

پشت هر یک از این نوشته ها یک نفر است...

میخواند،فکر میکند،گاهی هم گریه میکند یا میخندد... 

برای چند دقیقه هم که باشد،از دنیای واقعی 

مرخصی میگیری مینشینی برای دل خودت... 

گاهی هم شب و روز میچرخی در این دنیای رمزدار... 

ولی میدانم 

قدر تمام لبخندهایت تنها هستی ،

اگر همدمی بود که مجازی نمی شدیم! 

شاید این معجزه ی مجازی بودنت باشد... 

دوست مجازی من بودنت را قدر میدانم...