یک فنجان چای رفاقت...

دوستی با بعضی آدم ها مثل نوشیدن چای کیسه ایست...

هول هولکی و دم دستی،برای رفع تکلیف...

اما خستگیت را رفع نمی کنند...

دل آدم را باز نمیکنند،خاطره نمیشوند.

دوستی با بعضی آدم ها مثل خوردن چای خارجی است،

پر از رنگ و بو...

این دوستی ها جان میدهند برای خاطره های دم دستی...

این چای خارجی را میریزی در فنجان،

می نشینی با شکلات فندقی میخوری و فکر میکنی خوشحال ترین آدم روی زمینی...

فقط نمیدانی چرا باقی چای که مانده در فنجان بعد از 

یکی دو ساعت میشود رنگ قیر...سیاه!!!

دوستی با بعضی  آدم ها مثل نوشیدن چای سرگل لاهیجان است...

باید نرم دم بکشد

باید انتظارش را بکشی

باید برای عطر و رنگش منتظر بمانی...باید صبر کنی...

آرام باشی و  مقدماتش را فراهم کنی

باید آن را بریزی در یک استکان کوچک کمر باریک،

خوب نگاهش کنی...

عطر ملایمش را احساس کنی  و آهسته،جرعه جرعه بنوشی اش

و

زندگی کنی....

سروش صحت