زن که باشی...

زن که باشی ترس های کوچکی داری!

از کوچه های بلند، از غروب های خلوت و بدون عابر می ترسی!

از صدای موتور سیکلت ها و دوچرخه هایی که بی هدف در کوچه ها میچرخند میترسی!

از بوق ماشین هایی که ظهر های گرم تابستان جلوی پایت ترمز میکنند

و تو فقط چهره ی آدم هایی را میبینی که در چشم هایشان حس نو دوستی موج میزند!

زن که باشی ترس های کوچکی داری، به بزرگی همه ی بی عدالتی هایی که به جرم

زنانگی

محکومت میکنند و همیشه این تویی که مقصری!