از ازل تا آغاز

احساس میکنم دستانم به قدر کافی جوان نیستند

نشان به آن نشان که روزهای خوب

آرام آرام از کف دستانم سر میخورند

و پرت میشوند به زمان های ماضی

احساس میکنم کمی از زندگی را کم آورده ام

مثلا از ازل تا آغاز را!

حالا هی تلقین کنم به خودم

ماه و ستاره و آسمان و بهار را

روزی عاقبت همه چیز پاییز خواهد شد

نه؟؟

من وحشت دارم...

منکه نمیخواستم بهار،همیشه باشد!

من فقط میخواستم گل سرخی که از 

دخترک سر چهارراه میخرم تا آخر پاییز همان قدر

قرمز بماند...

فقط میخواستم دستانم به قدری جوان باشند

که حتی اگر پیر شدم

بوی روزهای خوب را لابلای روزهایم

پخش کنند...

همین...

من فعلا میترسم....