هفته ی قبل مسئول امور تربیت بدنی دانشگاه مون دونه دونه در کلاس ها رو میزد و خودش شخصاً برای رشته های ورزشی که داشتن ،اسم مینوشت...
از کلاس والیبال و بسکتبال بگیر تا رقص...
منم با تردید کاراته رو انتخاب کردم ،دلیلشم این بود که هیچی از کاراته نمیدونم!
ولی وقتی از اون آقا پرسیدم گفت اصلاً مسئله ای نیست ،اگه چیزی بلد نیستین ما اینجا یادتون میدیم :)
تایمشم دقیقا بعد از تموم شدن کلاسام بود و این یعنی وقت زیادی برای استراحت نبود....
به هر جهت من تصمیمم رو گرفته بودم که برم و رفتم...
رفتم و با استاد مربوطه آشنا شدم مسئول تربیت بدنیم دیدم همون آقای 83ساله که از من روون تر کاراش رو انجام میده با اون عینک بزرگش!
حتی یه دونه دخترم نبود اما بازم خواستم بمونم...
استاد اومد و ازم پرسید که قبلاً با ورزشی مشغول بودم ؟بهش گفتم که دوران راهنماییم با تکواندو اما تا آخرین مرحله ادامه ندادم...
پرسید تایم کلاس برام مشکلی نداره ؟گفتم درسته دیر وقت تموم میشه اما ترجیح میدم بیام...
بعد یه نگاهی به کلاسش کرد و گفت بودن توو کلاسی که فقط پسرا هستن برات مسئله ای نیس ؟
نگام سُر خورد سمت مسیری که نگاه میکرد ،عملاً تنها دختر اون جمع بودم اما از نظر من اگه بازم تنها دختر اونجا میموندم هم چیزی رو عوض نمیکرد ،مصمم تر نگاش کردم و گفتم ابدا...
خندید و گفت چند روز قبل یه دختر خانم اومد و وقتی دید همه ی بچه ها پسرن رفت! گفتم شاید برای تو هم مهم باشه خوبه که مهم نیس...
شماره ام توی لیست کلاسش نوشته شده بود ،شماره ی تماسش داد و توضیح داد که من یکی از رئوسای دانشکده ی شمام ،خوبه که اینقدر مصمم حرف میزنی و با دیدن پسرا و تمریناشون هیچ ترسی توو حرفات نبود، این طور که مشخصه از این به بعد زیاد همدیگه رو خواهیم دید...
امروزم باید برم یه مغازه ی لوازم ورزشی پیدا کنم چون از فردا کلاسام شروع میشه :)