به آدمایی که تو تاریکی شب مشغول خریدن نگا میکنم،فقط نگا میکنم و تو دلم دارم خودمو دعوا میکنم....دارم بهش یادآوری میکنم که زندگی هر کسی بازتاب اعمالشه...نه کمتر نه بیشتر....
مثل تیکه های دومینو میمونه،یه جایی از زندگی که گند بزنی دیگه طبق قاعده ی بازی ،مابقیه ی تیکه هام شروع میکنن به ضربه زدن به هم و سقوط دسته جمعی...
اینجور وقتا یا باید حواست جمع باشه و با یه ضربه ی کاری تر چندتا از تیکه ها رو خودت از دور خارج کنی تا حداقل یه قسْمِش سالم بمونه یام فقط میتونی نتیجه ی اشتباهت رو با عواقبش ببینی...بدون اینکه کاری کنی.....
بعدش میشینی و به حال خودت و نظمی که بهم زدی،چیزایی که از دست دادی،زار زار گریه میکنی و بعدش!!بعدش چی؟؟
بعدش فرق آدما با هم رو نشون میده...
یکی همچنان زار میزنه و ناله میکنه،یکی ول میکنه،میبره!...
یکیم اشکاشو پاک میکنه و دوباره با همه ی خستگی و غم و عصبانیتش دوباره شرو میکنه به ساختن به نظم دادن...
این آدم قطعا فهمیده که هیشکی قرار نیس اشکاشو پاک کنه و بتونه باهاش همدردی کنه،این آدم فهمیده که بغض تو گلوش اثبات اینکه باید دنبال خوشبختی و خوشیا باشه و الا غم و ناراحتی آدرس همه مون رو خیلی خوب بلده...
این آدم از مرحله ی ناباوری گذشته،جواب همون سوالی که بعد هر شکست سراغ هر آدمی میاد رو داده...جواب همون سوال معروف اینکه
"یعنی این منم؟؟؟"
آره عزیزم،این خود خودتی شاید متاسفانه شایدم خوشبختانه...اینکه کدومش رو باید استفاده کرد بستگی به خود آدم داره...
قبول یه اشتباه و خطا ،کار خیلی بزرگیه،وقت میبره تا هضم کنی چیزی رو که حتی خوابش رو هم نمیدیدی.....
بعدش بی حسی میاد سراغ آدم،بی انگیزگی....اگه بتونی اینم رد کنی،بعد از شکستت تازه اولین قدم برداشته میشه،شاید لرزون و خسته تر ولی جلو رفتن مهم تر...
میگن دردی که آدم رو نکشه قوی تر میکنه...آره درسته،خسته تر،عاقل تر،محتاط تر،واقع بین تر و در نهایت قوی تر...
برای قوی شدن یه راه سخت رو باید با پای پیاده و تنهایی رفت...خیلی وقتا میبری!ته میکشه تمام امید و دلگرمیات...کمرنگ میشه آرزوهات و باورات،حتی خنده های یکی درمیونت هم محو میشه...برای قوی تر شدن،باید صبر و حوصله و انگیزه و شعورتم متناسب با هدفت قد بکشه....
چقدر درد داره و سخته ترک برداشتن پوسته ی یه دونه ی کوچولو برای جوونه زدن و رشد کردن،برای سایه داشتن و میوه دادن،برای همیشه بدون خستگی تو هر شرایطی محکم واستادن!توانش رو داری؟
داشتم از خودم میپرسیدم،داشتم؟
یاد حرف یکی افتادم که میگفت "تو بخوای نخوای الان تو این مسیری پس باید تا تهش رو بری چون آدم این مسیری"
ولی من با" انتخاب "خودم این مسیر رو انتخاب کرده بودم،چرا به اون آدم نگفتم که با چه شوقی آماده ی قدم زدن تو این مسیر بودم...
داشتم خاکا رو از رو لباسام میتکوندم،داشتم به زخم کوچولوم لبخند میزدم،همین زخمی که امروز موقع افتادن بعد از اون بلند شدن دوباره رو پاهایی که قصد رفتن کرده بودن،جا خوش کرده بود...
داشتم بهش میگفتم،نسبت به دردا بی حس نیستم ولی میدونم اگه نرم،درد نرفتن من رو از پا درمیاره،بهش گفتم باور کن درد تو برام خیلی قابل تحمل تر....
قدم بعدی رو برداشتم،حتم دارم بازم میفتم،بازم زخم برمیدارم و درد میکشم بازم ناامید میشم و بازم خیلی از این حالتام تکرار میشه شاید حتی بدترش ولی تا جایی که بشه،تا جایی که بتونم میرم...دردموندن بد دردیه....
دوباره بیرون رو نگا میکنم،رسیدیم...
پیاده میشم و راهی خونه...ساعت ده شبه...آخرای پنج شنبه...
به کتابی که جلوم بازه،به صفحه های سفیدش که میدونم خیلی زود قراره مثل مابقیه صفحه های خونده شده پر از نوشته شه،به تقویم جدیدی که امروز خریدم و میگه سال جدید ساعت 8صب میاد و یه سالی موندگار میشه،به کفشایی که به خاطر رنگش منو جذب کرد و حالام تو جعبه ش رو به رومه...حتی صدای ماشین لباسشویی یا صدای بوق ماشینا،صدای ویراژ دادنشون تو این ساعت،خوابی که امروز دو ساعت زودتر میخواد میزبان سه ساعت حضورم باشه،همه شون یعنی زندگی همچنان در جریانه...یعنی احتمال داره فردا بازم بیفتم و بازم بلند شم ...مواظبم کمترین زخما رو بخورم ولی نمیشه بی افتادن راه دوباره نیفتادن رو یاد گرفت....
فردا یه روز جدید....
درود بر شما
.
درست که این همه درد ها و زخمها و خراشهای مسیر زندگی رو باید تحمل کرد امــــــــــــــا گاهی اوقات انقدر انسان کم میاره که دیگه به آخر خط میرسه
.
کسانی میتونن موفق باشن که همیشه به دنبال فردای تازه هستن و وقتی دومینو زندگیشون بهم بپاشه از ابتدا شروع به چیدن میکنن آیا اینطور نیست؟
.
به هرحال این پست شما مشکلات زندگی روزمره ما انسانهارو یک بار دیگه جلوی چشممون آورد
سلام نادیا جون:)
آره گاها واقعا سخت میشه....
درسته عزیزم:)
این پستت، کل زندگی من رو از جلوی چشمام گذروند..
به تک تک جمله هایی که گفتی ایمان دارم!
بدون این افتادن ها و دوباره بلند شدن ها ، زندگی خیلی مسخره و بی معنی میشه.
زندگی با همه این دردهاش قشنگ میشه!
تو موفق میشی
سخته ولی بدون درداش ما اینی که هستیم نمیشیم،خیلیا به واسطه ی همین سختیا میان تو زندگیمون،قدر همین داشته هامون رو با همین سختیا میدونیم:)
مررررررسی:)
مبارزه کن....تو میتونی...هر چقدر که نفس گیر باشه
مبارزه کن....تو میتونی...هر چقدر که نفس گیر باشه
ای کاش بقیه دومینوی ما خراب نمی کردن
بیشتر خودمون خرابش میکنیم...
چقدر این پستت کلمات قدرت داشتن
معلومه دختر بااراده ایی هستی مهربون
خدا حفظت کنه و همچنان بااراده جلو بری و به هدفهات برسی ان شاالله...
دعاگوت هستم
نظر لطف تونه بانو
مرسی زنده باشین
بیگ لایک
هر آنچه از دل براید بر دل نشیند
اوهوووووومممممممممم
جالب بود..یک راند دیگر مبارزه کن..
دارم سعی میکنم:)
سلام
دقیقا گاه اشتباهی می کنی که تاوانش مثل دومینو ادامه دارد و گاه زندگی تباه میشود
و حالا من بعد سیزده سال این بازی دمینوم در حال ریختن
شاد و سلامت باشی
سلام...
خوش اومدین:)
بعد ریختنشون روزای سختی در انتظارمونه...
ولی به هر سختی بازم میشه دوباره چید ....
ممنون....موفق باشین...