تردید دریا...

دریا، این مرکز تجمع بغض های زمین.. پرسه گاه نمناک این روزهای من.. . سر بر شانه های نرم خاک دارد و موج موج می گرید شاید.. به موسیقی باد و رقص بادبادکها در اوج... مالک بلامنازع خط افق.. فرودگاه خورشید.. ملجاء زورق های گمگشته و رازدار پر سکوت کشتی های مغروق هزار گنج.. .
دریا را دوست می دارم به وقت تنهایی.. . آنجا که منم و ننوی بلندم و یادواره های او.. . و منظره پیش رو که هر ثانیه به وجهی و هر دم، به صورتی در می آید.. ریسمانهای آویخته اما، از تکانهای گهواره گون من تا خدا ادامه دارد.. تا آرامش مطلق.. .تا یکی شدن.. تا جواب.
مدتیست دریا دل دل می کند.. . تا پای من پیش می آید.. می ایستد.. و دوباره به خود باز می گردد.. .نمی دانم، اما هر چه هست در این پیوستگی هاست در این تکرار چند میلیون ساله.. در این قطرات پیوند خورده و در این دنیای متلاطم و نا آرام .. .. .
می دانم.. . تا او تمام خود را بازگو نکند اوضاع همین است.. روز آزادی او همان زمانیست که در تمام زمین تسری یابد، همچو لحظه تولد زمین.. رها! مملو از عناصر مستعد تکثیر.. دنیایی پر از تک سلولی هایی که باز آهنگ آفرینش را تداعی خواهند نمود... دریا نشانه ی منتها ..دریا اول ... دریا.. آخر
دریا من... دریا تو... دریا مرگ... دریا تولد !!!

"علی.ب"