زنانه ترین ناگفته های حوا
زندگی مرا بارها و بارها درهم کوبید،اما صدای شکستنم را کسی نخواهد شنید،این منم قهرمان خودم...
زنانه ترین ناگفته های حوا
زندگی مرا بارها و بارها درهم کوبید،اما صدای شکستنم را کسی نخواهد شنید،این منم قهرمان خودم...درباره من
هیس......
اینجا حریم امن من است
تنها مخاطب خاص من خدایم است
من اگر عاشقانه مینویسم
نه عاشقم
نه شکست خورده
فقط مینویسم تا عشق یاد قلبم بماند
در این ژرفای دل کندن ها
و عادت ها
و هوس ها
فقط تمرین آدم بودن میکنم
همین.............
*****
زن است دیگر...
حسش را با موهایش نشان میدهد
حالش خوب باشد موهایش را رها میکند
غمگین که باشد با کش دارش میزند
با حوصله که باشد میبافد و میاراید
عصبانی که باشد جمعش میکند
دلش که میشکند
اولین چیزی که اضافیست موهایش هستند
بانوی سرزمین من،
موهایت همیشه رهااااااااااا.....
ادامه...
دوست ندارم همچین اتفاقی بیفته! لطفا مجبورم نکن...
یه لطفی بهم بکن...
تا زمانی که حرف جدیدی برای گفتن نداری بهم زنگ نزن...
این موضوع دیگه داره حالم رو به هم میزنه....
باور کن که تمام دنیای من فقط همین مسئله نیس!
یا اینو قبول کن یام من هر روز کمتر از گذشته "دوستت خواهم داشت "
عکس ها هم میتونن بی رحم شن...
به گمونم خاطره هام بین اون صفحه ها جامونده بود!
ورق زدم...
حتم دارم آلبوم عکس بی رحم ترین راه برای مرور گذشته اس...
مسئله این است....
هوس یه خواب خرگوشی ِ طولانی مدت کردم....
خیلی طولانی اونقدری که خستگیا وقت بیدار شدن نباشن....
+مدام میپرسم....
هوس سفر نداری ز غبار این بیابان؟
شاید همین باشه...
شاید خوشبختی همین باشه...
همین که ،خورشیدکه قصد دوباره بغل کردن آسمون رو میکنه ، چشمایی که هنوزم گرمه خوابه ،از جای گرم و نرمت و خوابای رنگارنگت دل میکنی و خودتو میسپاری به هوای خنک بهاری...
فقط میری و میری و ریه هات رو مهمون خنکی ِ نسیمای بهاری میکنی...
همین که میری رو جدول و آروم آروم قدم برمیداری و به این فک میکنی که هنوزم کیف میده راه رفتن رو همین جدولای بتنی:)
شایدم خوشبختی یعنی همین که موهاتو ببافی و خیره بشی به یکی از شلوغ ترین خیابونای شهر،به رفت و اومد آدما و وایستادن ماشینا پشت چراغ قرمز نگا کنی و به این فک کنی که حالا قدم بعدی برای زندگیت چیه؟
به گمونم به تک تک این ثانیه هایی که با هر بار پلک زدنمون میشه جزئی از گذشتمون ،حالا چه خوب یا بد،فک کنم توو تک تک این ثانیه ها چون شانس زنده بودن و زندگی کردن،افتادن و پا شدن ،گریه کردن و خندیدن،رویا دیدن و کابوس دیدن داریم،پس خوشبختیم...
به گمونم خوشبختی یعنی همین که هنوزم توو جاده ی زندگییم هر چند خسته و گاها لنگ لنگون، همین که توو مسیریم و قدم برمیداریم و میریم جلو،فک کنم همین ِ ...
گمشده ای به اسم امید!
ازش میپرسم :اگه یه روز صب از خواب بیدار شدی و فهمیدی که حداقل همون روز امید به زندگی رو گم کردی چیکار میکنی؟
میگه :بدون امید که نمیشه زندگی کرد!
میپرسم که :خوب امیدت برا شب کردن امروز چیه ؟
میگه ،گوش میدم،خوب آدما باهم فرق دارن!
به خیابونی که تازه داره بعد تاریکی زنده میشه نگا میکنم....
میگم:ولی من اگه یه روز امید اون روزم رو گم کردم حتما مابقی ِ روزم میخوابم....
خواهران غریب!
جلل خالق!
الان به یه وب برخوردم که پستاش ،پستای وب خودمه بیشترش!
آدرسشم تقریبا شبیه وبه خودمه!
http://dokhtarebahmani-bsky.blogfal.ir
من قاطی کردم یا این وب ،خواهر گمشده ی وب خودمه!؟
هان؟؟