یک روز دلمان برای خودمان تنگ می‌شود ...

صبح از خواب بیدار می‌شوی و صورت نشسته زره جنگ می‌پوشی و آغاز به جنگیدن می‌کنی ...

با لشکرِ غم‌ها ، لشکرِ دلتنگی‌ها ، لشکرِ نگرانی ‌های آینده ، لشکرِ خاطرات ، لشکرِ گذشته ، لشکرِ نیازهای عاطفی ، لشکرِ مادیات  ...

یک‌ روزهایی آدم به خودش می‌آید و می‌بیند آنقدر درگیر جنگ بوده که خودش را فراموش کرده ‌است!

وسطِ این همه جنگ ، یک روز دلمان برای خودمان تنگ می‌شود ...

به آینه نگاه می‌کنیم و بعد خودمان را می‌بینیم که با بُغض ‌می‌گوید که " فلان فلان شده ، مگر برای من نمی‌جنگی؟ پس چرا من را نمی‌بینی؟!

چرا من را فراموش می‌کنی؟!

چرا وسطِ جنگ من را گُم می‌کنی؟!

چرا اصلاً به من شمشیر می‌زنی؟ "

الحق که بدترین نوع دلتنگی این است که آدم دلش برای خودش تنگ شود ...

این دلتنگیِ کذایی از دلتنگی برای مادر و پدر هم بدتر است...

یک‌ روزهایی باید زره را از تن در بیاوریم دستِ خودمان را بگیریم و ببریم گردش به صرفِ بستنی و چلوکباب ، بی هیچ جنگ و هیاهو...

کیومرث_مرزبان