دلم برای خونه م تنگ شده بود....

بعضی وقتا باید رفت وقاطی روزمرگیا شد ،دور از  همه موند و خستگیا رو هضم کرد...

گاهی باید دور بود...دور بود و ننوشت ...

باید به خودت و خستگیات و آشفتگیات وقت داد...زمان داد برای آروم تر شدن...

خونه ی من همیشه پا برجا بود...

همیشه بود و خط خطیام رو توو دلش جا میداد...اما بعضی وقتا در و دیوارای خونه ی خودت هم انگار بیقرارت میکنه...

بیقرار میشی چون خودت بیقراری...

گاهی باید رفت و آروم تر و بعد برگشت...

اینو از لینکایی که غیبشون زده میشه فهمید...

میدونم خودسرم...اینو کل عالم میدونن...میدونم ...

به جد تصمیم گرفته بودم تا مدت ها ننویسم ولی بهار اومده و خونه م خاک گرفته...میخوام دستی به سر و شکل خونه م بکشم...جایی که دوسش دارم...شماهارَم دوس دارم:)

پنجره رو باز میکنم تا باد بهاری با پرده ی اتاقم بازی کنه....میخوام قهوه درست کنم...یه فنجون قهوه...

هستم....

+اونقدر گیج میزدم،که یادم رفته دیروز تولد دنیز بود!فک میکردم با تولد تینا توو یه روز!الان یه پیام معذرت خواهی فرستادم بهش اجازه دادم تا پنج دقیقه هر فحشی که فقط به خود خودم ربط پیدا میکنه رو بگه تا خالی شه!البته الان که خوابه احتمالا بایدفردا ببینم بخشیده شدم یا نه!برم و به فکر یه کادو باشم!